Het is woensdagochtend half zes als mijn wekker gaat. Ik zal een hele dag moeten werken aan een opdracht voor school. Terwijl ik mijn laptop opstart, stop ik wat brood in de broodrooster en zet ik de waterkoker aan. Een degelijke ochtend voor een student! Aangezien mijn concentratievermogen ver onder nul ligt, moet ik na elk uur gewerkt te hebben een paar rondjes door mijn kamer rennen of even de buitenlucht in. Deze ochtend was het een mix. Ik zette een muziekje op en pakte dansend nog wat drinken. Met een kop thee in mijn handen leunde ik tegen de buitendeurpost aan. De deur had ik open gezet dus ik had een heerlijk uitzicht over het drukke kruispunt. Mijn kamer is op de derde verdieping en het feit dat ik mensen zie die mij niet zien, laat me regelmatig glimlachen. Zo zijn er ’s avonds vaak mensen die zingen op de fiets omdat er toch niemand in de straat is. Ahum, ahum… Anne de straatobserveerder is altijd aanwezig! En bijvoorbeeld een kind die niet mee wil werken en de moeder, die denkt dat niemand op hen let, geeft haar kind snel een lolly. Geen goede opvoeding maar ze heeft in ieder geval voorkomen dat ze boze blikken krijgt! Het enige wat ze nu krijgt is een onopgemerkte glimlach vanaf de derde verdieping. ;)
Nu we het toch over kinderen hebben, wil ik even wat zeggen. Kinderen zijn namelijk de enigen die mij zien. Als iemand mij opmerkt vanuit mijn raam, dan is het een kind. Ik heb me lang afgevraagd waarom volwassenen nooit naar boven kijken als ze onderweg zijn. Ik betrap me zelf er ook vaak op dat ik vergeet om om me heen te kijken. Maar waarom doen kinderen dat wel? Omdat zij geen haast hebben? Ik denk dat ik het antwoord heb gevonden: de meeste mensen zijn langer dan de kinderen. Daarom moeten zij altijd naar boven kijken, dat zijn ze gewend. Dus kijken ze ook sneller langs het hoofd van hun moeder heen, naar de derde verdieping.
Deze gedachte maakte iets bij me los. Ik wilde ook zo zijn. Meer gericht op wat er om me heen gebeurt en nog meer: gericht zijn op wat boven mij gebeurt! Het deed me denken aan Matteüs 18 waar Jezus een kind bij zich neemt als voorbeeld voor de discipelen. “Ik verzeker jullie: als je niet verandert en wordt als een kind, dan zul je het koninkrijk van de hemel zeker niet binnengaan.”
Voor kinderen zijn alle mensen om hen heen groter dan dat zij zijn. Letterlijk. Maar Jezus zegt in dit Bijbelgedeelte dat alle mensen om ons heen groter zijn dan dat wij zijn. “Wie zichzelf vernedert en wordt als dit kind, die is de grootste in het koninkrijk van de hemel.” Het wordt tijd dat wij veranderen en onszelf kleiner zien dan de mensen om ons heen. Dit betekent niet dat je zelf niks waard bent, want dat ben je wel! Maar je mag meer naar boven kijken, naar de mensen om je heen en dan zul je ook je hemelse Vader zien. “Wees niet op uzelf gericht maar op de ander.”(1 Korinthiërs 10:24)
Een populaire quote tegenwoordig zegt: “Enjoy the little things in life, for one day you’ll look back and realize they were the big things.” Als je gericht bent op de andere mensen om je heen en op onze hemelse Vader, dan zie je zo veel gewone momenten opeens als waardevolle momenten! Dan wordt de glimlach van die oude vrouw op straat opeens ‘een knipoog van God’ (niet oneerbiedig bedoeld).
Ik wil afsluiten met een tekst uit Kolossenzen 3: “Als u nu met Christus uit de dood bent opgewekt, streef dan naar wat boven is, waar Christus zit aan de rechterhand van God. Richt u op wat boven is, niet op wat op aarde is. U bent immers gestorven en uw leven ligt met Christus verborgen in God. En wanneer Christus uw leven verschijnt, zult ook u, samen met Hem, in luister verschijnen.”
Mijn schoolopdracht is afgekomen maar mijn levensopdracht niet. Hebreeën 13: “Laten we dus het kamp (ons veilige, drukke en vaak egoïstische leventje) verlaten, ons bij Hem voegen en delen in zijn vernedering. Onze stad is immers niet blijvend, wij kijken juist verlangend uit naar de stad die komt. En laten we met Jezus’ tussenkomst een dankoffer brengen aan God: het huldebetoon van lippen die zijn naam prijzen, ononderbroken. En houd de liefdadigheid en de onderlinge gemeenschap in ere want dat zijn offers waarin God welbehagen schept.” Hier mogen we altijd aan blijven werken om zo toe te groeien naar het moment waarin de glorie aan God perfect zal zijn.
Een fijne dag nog, geliefde mensen! Groetjes,
Anne